Bogusław Kaczyński
Ulubieniec publiczności, gwiazdor polskiej telewizji, autor bestsellerowych książek. Także wybitny menadżer – twórca Europejskiego Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy (2003) i znanego na świecie Festiwalu Muzyki w Łańcucie. Przez kilka lat dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Muzycznego „Roma” w Warszawie, wcześniej prorektor do spraw artystycznych Warszawskiej Akademii Muzycznej.
Zdobywca trzech Wiktorów i Super Wiktora, laureat trzech „Złotych Ekranów”, międzynarodowej nagrody „Lider Promocji Kultury Polskiej” oraz „Kawalera Orderu Uśmiechu” – tytułu przyznanego przez dzieci.
W wyniku plebiscytu „Polityki” Na koniec Wieku zaliczony został do grona dziesięciu największych osobowości telewizyjnych XX stulecia. Nominowany do tytułu „Mistrz Mowy Polskiej”. Jesienią 2002 roku podczas gali z okazji 50-lecia TVP otrzymał statuetkę i tytuł „Gwiazda Telewizji Polskiej”.
Bogusław Kaczyński jest założycielem fundacji „Orfeo”, która wspiera kulturę narodową, propaguje sztukę wśród dzieci i młodzieży oraz promuje ambitne inicjatywy artystyczne.
Michalina Growiec
Artystka śpiewaczka, pedagog wokalistyki. Edukację muzyczną rozpoczęła we Lwowie, kontynuowała w Krakowie, a zakończyła w Katowicach (dyplom z wyróżnieniem na katowickiej Akademii Muzycznej). Równolegle odbyła studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (mgr inż. ceramik). Pracowała w swoim zawodzie i występowała na scenach Operetki w Gliwicach i Opery w Bytomiu (debiut w partii Małgorzaty w „Fauście”). Intensywna działalność koncertowa (koncerty symfoniczne, oratoryjne, kameralne, recitale), udział w festiwalach (zwłaszcza organowych) w kraju i za granicą (m.in. Bayreuth, Sofa, Weimar). Kilkuletnia dyrekcja Operetki Śląskiej w Gliwicach. Działalność pedagogiczna – profesor Akademii Muzycznej w Katowicach.
Kazimierz Pustelak
Jeden z najwybitniejszych polskich tenorów. Wykształcony wokalnie w Krakowie oraz w mediolańskiej La Scali. Debiutował w Krakowie (u boku Iwony Borowickiej w operetce „Kraina uśmiechu”). Laureat kilku prestiżowych konkursów wokalnych (m. in. I nagroda w Tuluzie, 1960 r.). Początkowo związany ze sceną krakowską (głównie operową), potem czołowy solista Teatru Wielkiego w Warszawie. W repertuarze – ok. 70 głównych partii operowych (tenora lirycznego), oratoria, pieśni. Ceniony w kraju i na licznych scenach zagranicznych. „Głos mu się leje jak złote wino” – powiedział o nim J. Iwaszkiewicz. Od 1971 roku, nie przerywając występów scenicznych i estradowych, prowadzi ożywioną działalność pedagogiczną, jest profesorem warszawskiej Akademii Muzycznej.
Roman Węgrzyn
Artysta śpiewak, tenor i pedagog wokalistyki. Studia wokalne odbył we Wrocławiu i w Krakowie. Debiutował na scenie krakowskiej w operetce „Kraina uśmiechu” obok legendarnej Iwony Borowickiej, a w operze (też na scenie krakowskiej) jako Jontek w „Halce”. Związany był ze scenami operowymi najpierw w Krakowie, potem w Poznaniu i Warszawie. Gościnnie występował na wielu scenach polskich i zagranicznych otrzymując zwykle bardzo dobre recenzje. W jego repertuarze znajduje się kilkadziesiąt partii operowych, głównie dramatycznych, m. in. partie Calajęz, Radamesa, Otella i Wagnerowskiego Tannhäusera. Jest również od wielu lat wybitnym i cenionym pedagogiem, profesorem warszawskiej Akademii Muzycznej.